XII. Can we just fucking talk about this and get it over with?

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Justin Bieber

Patrzyłem jak biegła, stałem tam nieruchomo przez kilka sekund, w końcu zdecydowałem się biec za nią.
- Delilah! - krzyknąłem kiedy ją doganiałem, ale ona nawet się nie obejrzała.
- Justin! - pani Williams znalazła się obok mnie z uśmiechem na twarzy. - Justin, kochanie byłeś niesamowity!
- Dziękuję pani Williams - lekko się uśmiechnąłem, widziałem Delilah stojącą przy garderobie, rozmawiała z Ericiem Adamsem, pieprzonym angielsko-matematycznym maniakiem. Przytulił ją, a ona dała mu buziaka w policzek.
- Naprawdę jestem z ciebie dumna i wiem...
-Pani Williams, chciałbym z panią porozmawiać, ale muszę iść spotkać się z kimś w tej chwili, to ważne. Ale naprawdę to doceniam - powiedziałem przytulając ją i minąłem ją. - Oh i cieszę się, że podobała ci się moja gra - uśmiechnąłem się do niej, a ona po prostu stała uśmiechnięta niezręcznie machając na do widzenia.
Kiedy zbliżałem się do Delilah i Erica postanowiłem podsłuchać ich rozmowy. Tak jestem zazdrosny i nie wiem dlaczego. Wiem, że tak nie powinno być, bo po pierwsze jestem gorący i lepszy, po drugie on jest debilem, po trzecie wiem, że Delilah nie leci na takich facetów jak on. Przynajmniej mam nadzieję, że nie.
Schowałem się za ścianą i przycisnąłem do niej plecami uważnie słuchając ich rozmowę. - Wyglądasz, wow. Nie potrafię wyrazić słowami jak pięknie dziś wyglądasz. - wywróciłem oczami na jego nieudane komplementy. Ładnie? Ona wyglądała pięknie, bezbłędnie, wspaniale, absolutnie wspaniale i oszałamiająco. Ładnie nie wystarczy.
- Eric to słodkie, dziękuję. Podobało ci się przedstawienie? - zapytała.
- Tak, bardzo mi się podobało, ale pani Williams mogłaby wybrać lepszego głównego bohatera. Może kogoś takiego jak mnie - zaśmiał się wywołując chichot u Delilah.
- Jestem pewna, że doskonale byś pasował - powiedziała śmiejąc się. Nie jestem pewny czy mówiła poważnie. Frajer w okularach, mający ciało które jest cieńsze niż kij, na pewno nie byłby lepszym księciem Drewem Morrisem. Chciałbym dokładnie wiedzieć, co kurwa Delilah robi prawiąc nieprawdziwe komplementy.
- Hej, zaraz wracam, muszę tylko iść po coś do samochodu - powiedział Eric.
- Okej, tylko zapukaj do drzwi, zobaczymy się później. Pa - powiedziała i wtedy usłyszałem zamykanie drzwi od garderoby i zobaczyłem cień Erica. Cholera musiałem wyglądać naturalnie.
Wycofałem się trochę, więc wydawało się jakbym szedł, wyjąłem telefon i widziałem go kątem oka, że był coraz bliżej mnie. Szedłem prosto i prawie wpadł na mnie.
- Oh, hej Bieber, co ty tu robisz? - zapytał marszcząc brwi.
- Nie twój pieprzony interes - splunąłem skręcając w lewo w kierunku korytarza w którym była garderoba Delilah.
- Świetnie się spisałeś - powiedział, ale go zignorowałem.
Zatrzymałem się przed drzwiami garderoby Delilah i zapukałem.
- Chwileczkę - krzyknęła, a ja schowałem ręce w kieszenie. Kurwa, znowu się denerwuję.
Drzwi lekko się otworzyły ukazując ją, jak zawsze wyglądała idealnie. Jak tylko mnie zobaczyła natychmiast zatrzasnęła drzwi, zanim zdążyłem otworzyć usta.
- Daj spokój, Delilah, otwórz te cholerne drzwi. Musimy porozmawiać, proszę - uderzyłem w drzwi kilka razy i oparłem na nich głowę. - Delilah, proszę - uderzyłem pięścią. - Delilah, otwórz te jebane drzwi do cholery...
Drzwi otworzyły się a ona stanęła w nich opierając się jednym biodrem o framugę ze skrzyżowanymi rękami.
- Proszę, możemy porozmawiać? - zapytałem tym razem delikatnym głosem.
- Po tym jak na mnie krzyczałeś i przeklinałeś naprawdę uważasz, że chcę z tobą rozmawiać? - zmarszczyła brwi.
Wypuściłem powietrze w ust i przejechałem palcami po włosach ciągnąc za końcówki. Ona po prostu stała patrząc na mnie bez żadnych emocji. Musiałem z nią porozmawiać i wszystko naprawić. Nie mogłem już znieść tego, że jest na mnie wściekła. Chciałem żeby znowu wszystko było w porządku między nami, więc złapałem ją za rękę i pociągnąłem za mną.
- Justin, puszczaj! - Krzyczała kiedy wyciągnąłem ją z garderoby. - Justin, to boli - próbowała się wydostać z mojego uścisku, ale nie mogła. Prowadziłem nas do innej sali na końcu korytarza, gdzie moglibyśmy porozmawiać na osobności. Otworzyłem drzwi i pozwoliłem jej wejść pierwszej. Jest upartą dziewczyną i próbowała się wycofać, ale skończyło się na tym, że i tak weszła. Zamknąłem drzwi i zapaliłem światło.
Rozejrzeliśmy się i zauważyłem, że byliśmy w sali muzycznej zważywszy na instrumenty stojące wokół nas. Po rozejrzeniu się po sali jej oczy znowu spotkały się z moimi. Starała się dotknąć klamki, ale szybko oparłem się plecami od drzwi.
- Nie chcę z tobą rozmawiać więc pozwól mi wyjść! - krzyknęła wściekła, jej policzki poczerwieniały z gniewu. Wiedziałem, że była na mnie zła, ale nie zamierzałem pozwolić jej odejść dopóki nie rozwiążemy naszego problemu.
- Musimy o tym porozmawiać, Delilah. Przestań uciekać od problemów. Czy możemy o tym do cholery porozmawiać i mieć to za sobą? - zapytałem, a ona pokręciła głową. - Dobrze, więc będziemy tu siedzieć dopóki nie zdecydujesz się ze mną rozmawiać.
- Nie chcę z tobą rozmawiać więc niech to się przedostanie przez twoją wielką głowę. Nie chcę z tobą rozmawiać. Nie chcę z tobą rozmawiać. Nie chcę z tobą rozmawiać - powtórzyła wskazując palcem na mnie. Odsunąłem jej rękę i zrobiłem krok do przodu w jej kierunku.
- Jaki jest twój jebany problem? - zapytałem rozgniewanym tonem. Nienawidziłem kiedy dziewczyny nie mogły tego z siebie wyrzucić i po prostu powiedzieć.
- Mój problem? Ty jesteś moim problemem! Moim problemem jest Justin! Uważasz, że w porządku jest zaprosić mnie na obiad, potem udawać przed Trixie i praktycznie uprawiać z nią seks przede mną, a następnego dnia być całym sobą na boisku? Dowiedziałam się, że spałeś z nią, więc dlatego się spóźniłeś. Następnie zachowujesz się jakby nic się nie stało i masz tyle odwagi by pocałować mnie na scenie. Postradałeś zmysły, Justin? Jesteś nienormalny?! - krzyczała patrząc na mnie ze łzami w oczach, jej usta zaczęły drżeć. Nie chciałem nic oprócz trzymania ją w ramionach w tym momencie.
- Myślałam, że się zmieniłeś Justin, naprawdę. Myliłam się, wróciłeś do starego siebie. Powoli się zmieniałeś i muszę przyznać, że zaczęłam coś do ciebie czuć. Myślałam, że mnie lubisz i właśnie to sprawiło, że coś do ciebie poczułam. Sposób w jaki mnie chroniłeś, gdy działo się coś złego, sposób w jaki mnie rozśmieszałeś, sposób w jaki sprawiałeś że czułam się piękna, sposób w jaki poprawiałeś mi humor kiedy byłam zmartwiona. Myślałam, że ty też coś do mnie poczułeś, ale znowu źle myślałam - pozwoliła wypływać łzom z oczu. Zatrzymała wzrok na mnie kiedy starała się oddychać. Chciałem coś powiedzieć, ale nie wiedziałem co.
- Boże, jestem taka głupia - jęknęła odwracając się ode mnie. Pociągnęła nosem i otarła łzy. Obserwowałem jej drobną postać, która zaczęła się trząść. Jej ramiona podnosiły się w górę i opadały do dołu, wiedziałem że stara się zatrzymać łzy, ale nie udało się jej bo zaczęła szlochać.
Ona coś do mnie poczuła i zaczynała się przywiązywać, ale spierdoliłem to, jak zawsze. Bycie pierdolonym idiotą, którym jestem zawsze niszczy i kogoś rani.
- Delilah - cicho wypowiedziałem jej imię i podszedłem do niej owijając ramiona wokół jej małej talii. Odepchnęła je i odsunęła się ode mnie.
- Przepraszam
Odwróciła się i pokręciła głową.
- Nie Justin. Przepraszam nie wystarczy - przeszła obok mnie, cicho szlochając. Odwróciłem się i patrzyłem jak obraca klamkę aby otworzyć drzwi. Wyszła i zamknęła za sobą drzwi z głośnym hukiem, który lekko mną wstrząsnął. Podszedłem do biurka i położyłem na nim dłonie spuszczając głowę w dół.
Powinienem coś powiedzieć, powiedzieć co czułem. Ale nie mogłem ponieważ nie wiedziałem co tak naprawdę do niej czułem. Jestem zdezorientowany i po prostu nie jestem przyzwyczajonych do takich rzeczy. Zazwyczaj sypiam z dziewczyną bez zobowiązań. Teraz jest inaczej, nigdy nie spotkałem się z taką sytuacją. Porozmawiajmy o Delilah. Zastraszałem ją przez całe cztery lata i jeśli myślałeś, że nie może być gorzej, musiałem wszystko zniszczyć i ją zranić.
Dopadało mnie poczucie winy, kiedy widziałem jak płakała przede mną i odeszła szlochając. Zraniłem ją jeszcze bardziej niż wcześniej. Absolutnie nic mi nie zrobiła. Nie ma ani jednej złej rzeczy, którą mi zrobiła przez te kilka tygodni spędzonych razem.
W rzeczywistości to cały czas się uśmiechała. Podobało mi się przebywanie z nią i podobało mi się jak uroczo wygląda, kiedy jest skupiona na swojej pracy domowej, a ja gram w gry.
Facet, który ma duże ego i naprawdę ogromną dumę, tym razem nie ma wątpliwości co do tego, że to była jego wina.

_________

O mój boże, mamy 11 tys wyświetleń! Dziękujemy Wam bardzo, jesteście wspaniali!

Rozdział dzisiaj miał być wcześniej, ale oczywiście wszystko zawaliłam, ugh. W każdym razie przepraszam i obiecuję, że już nigdy nie zostawię niczego na później, hah / @fuckrbiebrs